این عدم تمرکز امانم را بریده است.
عدم تمرکز از نامنظم بودن ناشی می شود.
یکباره کل روند زندگیم دگرگون شد و به همین دلیل کمی از مدار خارج شده ام... سعی میکنم با کنترل سرعت و جهت حرکت، به همان مدار قبلی که نه، به مدار جدیدی وارد شوم.
در این میان، نمی توان متمرکز فکر کنم و بخوانم و بنویسم( این را از تب های متعدد باز شده روی مرورگر هم حتی می توان فهمید، صفحات وب که هرکدام نصفه ونیمه خوانده شده اند) اما می شود از مزایای پراکنده نویسی استفاده کرد.
محیط کار، محیط جدیدی است. و حداقل برای من که تا به حال تجربه کار در شرکت ها و ادارات را نداشته ام، پر است از چالش های جدید. هر روز شاید ده ها چالش جدید پیش بیاید. من هم سعی میکنم چشمم را به روی هیچ کدام نبندم، چون آن چیزی که برای من چالش می شود در واقع فرصتی است برای دریافتن نکته ای که از آن غافل مانده ام.
در مجموع می شود گفت که موقعیت جدید، به استراتژی جدید احتیاج دارد.
نه، من انقدری به این شغل احتیاج ندارم که هم وقت، هم اعصاب و هم منابع مالیم را صرفش کنم.
اما به تجربه ها و دیدی که از محیط کاری و چالش های آینده به من میدهد به شدت نیازمندم.
حس می کم می توانم جایگاه خوبی در این شرکت پیدا کنم، که این مستلزم استراتژی دقیقی است.
مهمترین نکته در درجه اول شاید این باشد که باید با تمام قوا وظایف فعلیم را انجام بدهم. باید سرعت پیشرفت بیرونیم رو کم کنم و بر افزایش سرعت درونیم متمرکز بشم.
مثلا در دو هفته اخیر تنها دو بار توانسته ام به پیاده روی بروم و دو بار هم نرمش کرده ام. اما یکی از این پیاده روی ها چنان روحم را جلا داد که هنوز هم به یادش لبخند میزنم.
داشتم مسیر معمولم را میرفتم که دیدم دو جوان لبه جدولی نشسته اند و یکی شان گیتار به دست دارد.
خب، از آنجا که گیتار را دست خیلی ها دیده ام، اعتنایی نکردم... خیلی ها هستند که می توانند صدای قابل قبولی از گیتار بیرون بکشند و لابد این هم یکی از همانهاست.
رشته قطع شده افکارم را از سر گرفتم...
از جلو دو جوان رد شدم
رشته گسست
پاره شد
کلماتش... تصاویرش... همه پخش شدند و گم شدند...
چه زیبا می نواخت... سازش روح داشت. لبخند ناخودآگاه بر لبانم نشست... از سرعتم کم نکردم... با همان سرعت ادامه دادم
چند قدم جلوتر صدای سازش قطع شد... آهنگ تمام شد
برگشتم و عقب عقب قدم برداشتم و همزمان با تمام وجود به نوازنده لبخند زدم
انگار که می توانست صدای کلمات من را بشنود: متشکرم.
و انگار که با لبخندش میگفت: من متشکرم.
۱.با مردم باش و از مردم نباش. (امام علی)
۲. میدونم ک خیلی نمیدونم.
اما نمیدونم که چیا رو باید بدونم.
۳. اینکه نتونستم هنوز خودباوریم رو تقویت کنم، عذابم میده.
ما مرز می کشیم و مرزها ما را می کُشند.
ما تفاوت هایی را که طبیعت قایل شده است، به مرز تبدیل می کنیم و به طرز معنی داری بر این دسته بندی های خود تکیه می کنیم و برای هر دسته پیشفرض هایی تعریف می کنیم که قرار است دست و بالمان را ببندند و این پیش فرض ها را توجیه میکنیم:
که اکثریت اینطور بوده اند
که این نتیجه رصد های ما است
که کرد ها خشنند
که ترک ها بیخیالی های خاص خودشان را دارند
که سیستانی ها خطرناکند
که تهرانی ها هفت خطند، گرگند
که...
که...
که زن ها زنند، بعد انسانند. که زن سایه بالای سر میخواهد، که زن نباید ذهنش را تشریح کند و محکم حرفش را بزند. که زن باید تابع تصمیمات مردان خانواده اش، مردان همراهش، مردان همکارش باشد.
که دختر ها از تکنولوژی و ابزار های دیجیتال سر در نمی آورند.
که وقتی میخواهیم کسی را راضی کنیم چیزی را بخرد، دو تا دختر خوشکل را بفرستیم که دلشان را آب کنند، چون مردها عقلشان به چشمشان است. چون مردها را می شود اینطور خام کرد. چون مردها فقط بخش خاصی از مغزشان کار میکند.
که مردها جزییات را نمی فهمند و برایشان اهمیتی ندارد.
ما مرز می کشیم
و بعد این مرزها به تفریحاتمان تبدیل می شوند
بعد به دغدغه هایمان
و بعد به مشکلاتمان
و بعد به جنگ هایمان
و بعد به انتقام هایمان.
ما همدیگر را میکشیم، چون مرزها مهمند.
بدون شک سخت ترین تصمیم عمرم بود.
بدون شک ممکنه در یک سال آینده خیلی روزا رو پشیمون بشم. باید بتونم خودم رو کنترل کنم.
اما بدون شک، یه سال پشیمونی خیلی کمتر از یه عمر پشیمونیه.
ممکن بود شیراز و فومن و قزوین و اصفهان و مشهد رو بیارم، اما تصمیم گرفتم نزنم و یه سال دیگه هم برای چیزی که برام مهمه وقت بذارم.
به نظرم خیلی تصمیم درستیه، حتی اگه موقتا ناراحت کننده باشه.
البته بماند که این تصمیم رو باید برای کنکور کارشناسی میگرفتم، که اگر اون موقع این تصمیم رو گرفته بودم قطعا الان اینها گزینه های ممکن من نبودن. اما خب، این استقلال فکری و استدلال رو نداشتم اون موقع.
خوشحالم که الان تصمیم درستی گرفتم.
آخ آخ... برم سرکارم، خیلی عقبم. شاید سه یا چهار ساعت حداقل.
یادم باشه
وقتی مدیر عامل شدم، یادم باشه ک دوران برده داری خیلی وقته تموم شده
سعی کردم برای ادمای مهمم وقت داشته باشم. حتی اگر ساعت خوابم جا به جا شد هم ایرادی نداره.
وای، حتی تو چت.
تالا تو عمرم یه شیفتم سخت کار نکردم حتی، بعد الان که چند روزه سه شیفت دارم کار میکنم، چقدر برخوردا عوض شده.
انگار فقط من سعی میکردم همه رو درک کنم.
بابا به خدا خسته م فقط.
نه منظوری دارم،
نه جدیم
نه ناراحتی پیش اومده
نه...
نه...
فقط خسته فیزیکیم.
این شد درس که برای گشاده رویی هم مقیاسی طراحی کنم
باشد که همیشه کنترل شده گشاده رو باشیم. :| -_-
پ.ن: خودمم میدونم یادم میره، اومدم غر بزنم فقط.
در وصف دوست، خوبی دوست، دوست خوب، دوست خوبتر و دوستای اصلح تو کل فضای نوشتاری بشری متن زیاد نوشته شده. منم نمیخوام یکی دیگه به اونا اضافه کنم.
الان فقط اومدم اینجا بنویسم که به یکی از دوستای خوبم بفهمونم:
هر آدمی، یه روزی، یه جایی، تو یه لحظه خاصی، میتونه بهترین آدمی باشه که خدا افریده
میتونه کاری کنه کل هستی با هم لبخند بزنه.
چرا که "نجات یک انسان" برابر است با "نجات بشریت". و دوست من اینو شاید حتی بهتر از من بدونه.
اما دوست من چیکار کرد؟
پسرم، تو چیکار کردی؟
پسرم منو نجات داد.
چطوری؟
سینا بهم فهموند خیلی ادم مزخرفی هستم. خیلی زندگی فلاکت باری دارم. و البته همه مون میدونم این به تنهایی برای نجات یه آدم کافی نیست، بلکه اگر این درک رو به یه آدم بدین و بعدش هیچ چیز دیگه ای اضافه نکنید، دشمن اون آدم بودین.
پسرم به من نشون داد زندگی که فلاکت بار نباشه، ممکنه چه شکل هایی داشته باشه.
احتمالا اون درک اولیه رو در طول روز بارها و بارها به صورت ناخودآگاه به اطرافیانمون میدیم... به نکته دوم هم فکر کنیم کمی.
باشد که آفرینش بر ما لبخند بزند.
پ.ن: اصلا هدفم از نوشتن این نوشته این بود که تلویحا بگم دوست دارم این پروسه دوم رو شروع کنم. معلوم بود؟
دریافت
حجم: 10.6 مگابایت
مرگ بر یک ملت، مرگ بر آساف هم هست؟
Asaf Avidan- My latest sin
باید هر چندوقت یه بار خودمو تو سختی بندازم تا آستانه هام رو بسنجم.
اینبار نتیجه بد بود.
زود خسته می شدم.
فکر میکنم دو سال عدم تحرک مداوم، بدنم رو از همه لحاظ ضعیف کرده.
گویا اثر نرمش های روزانه م خیلی خیلی در مقابل این رکود ناچیز بوده... ورزش؟ مداوم؟
نمیدونم... شاید چالش جدید.
پ.ن: اولین مصاحبه کاری رسمی به هر شکلی که بود بالاخره به خیر گذشت. خوشحالم که آستانه تحملم در تحقیر و توهین رو خیلی وقته که بالا بردم و اخیرا تمیرن خوبی در کوتاه اومدن داشتم.
یس.... آی گات اِ جاب... اند دِ پِی ایز جاست گووود.
پ.ن دوم: ماه... ماه... امشب من پلنگ شده بودم. بعدا اگر وقت کردم ازش می نویسم. ماه مسحورم کرده بود.