۴ مطلب با موضوع «Movies I like» ثبت شده است

Testament of Youth-2016

قبلن گفته بودم که سینمای جنگ را دوست دارم. نه؟

سینمای جنگ را بسیار دوست دارم. به نظرم فضاسازی در این فیلم ها مهمترین عامل جذب مخاطب است. فضا سازی، که باید واقع گرایانه باشد... نه شور باشد و نه بی نمک. بیشتر فیلمهای مربوط به جنگ بسیار شورند... آنقدر که مخاطب فراموش میکند که آنچه نمایش داده می شود، بخشی از تاریخ است و حس می کند در حال مشاهده فیلمی تخیلی است.

این فیلم از این شوری فاصله خوبی داشت. همه چیز به اندازه بود. آنقدر که می شد درد ورا را درک و حتی حس کرد.
معمولا پای فیلم ها اشکی نمیریزم- نهایتن بغضی و یا قطره ای اشک. اما با این فیلم چند بار اشک ریختم... به یاد آن ربان سپیدی که دشت در آغوشش کشیده بود. همین است که سینمای جنگ را انقدر دوست دارم. همیشه در آمار اعلام می شود که هر حمله و هردفاع هزاران تن کشته داشته است. همین. آدمها می شوند توده ای از جنازه هایی که به خاک سپرده می شوند و با گذر سالیان سنگ قبرشان را خزه میگیرد و خرد می شود و همان سنگ قبر نصفه‌نیمه و خزه بسته می شود تنها چیزی که از آنها با ما مانده است. سینمای جنگ نشان می دهد که روزی جاده سفید رنگی بوده است که در سحرگاه ماه آوریل چهار جوان را به آغوش کشیده است... نشان می دهد که بخشی از آن چهار نفر برای همیشه بر روی آن جاده مانده است. 
این فیلم اقتباسی از کتاب خاطرات ورا است. کتاب را نخوانده ام، اما احتمالا فیلمنامه بسیار به کتاب وفادار بوده است که انقدر واقعی است... و این واقعیت پشت داستان... این واقعیت... این خودش درد را بیشتر می کند. اینطور می شود که آدم تصمیم میگیرد چقدر صلح طلبی ورا ارزشمند و قابل بسط است.

پی نوشت: نمیدانم اینطور است یا من اینطور حس کرده ام که سینمای هالیودد فهمیده است که چقدر تصاویر جنسی اغراق آمیز و نابجا به محتوا ضربه میزند و سالهاست که تاثیر خودشان را در جذب مخاطب از دست داده اند؟ خوشبختانه در این چند فیلمی که اخیرن دیده ام خبری از این ترفند قدیمی نبوده است.

پی نوشت: اینها نظرات شخصی من در این لحظه هستند. به احتمال زیاد در آینده نچندان دور عوض می شوند. صرفا جهت یادآوری می گویم که با سینما چندان آشنا نیستم و از سر علاقه است که سینما را دنبال می کنم و از این موضوع آگاهم که ممکن است چقدر متن بالا با آنچه که در سینما میگذرد فاصله داشته باشد.

 


ورا، بر روی ربان سفید.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
هلیکس

خروج از زیر سایه برادر

قبلتر ها (خیلی قبل... حدودا 9-10 سال پیش) که یکی از تفریحاتم خواندن مجله دنیای تصویر بود، خیلی به شناخت بازیگران و دنبال کردن مسیرشان علاقه پیدا کردم. بازیگران هالیوود را به خوبی می شناختم و فیلمهایشان را از بر بودم و از این تفریحم لذت می بردم. کم کم، دکه کوچک مسیر مدرسه، دنیای تصویر را از فهرست مجلاتش حذف کرد. گویا گران شده بود و مشتری کمی داشت. بعد از مدت کوتاهی، هیچ دکه ای این مجله را نداشت. خیلی پیگیر قضیه نشدم. همان زمان، آخرین جلد از مجموعه هری پاتر منتشر شد و من را سرگرم خودش کرد. بعد از آن هم درگیر فشار و حجم دروس دبیرستان شدم و این تفریح کم کم از زندگیم حذف شد.
مدتهاست که دیگر به بازیگران و شناختن آنها و دانستن نامشان و دنبال کردن فیلموگرافی‌شان علاقه ای ندارم. همین که چهره شان را می شناسم و از بازی شان لذت میبرم، برایم کافی است.
فیلم Manchester by the See  (ساخت 2016) را دیدم. بسیار لذت بردم. فیلم بسیار خوبی بود.
چندان با سینما آشنایی ندارم، اما به نظرم ژانر درام اصیل ترین ژانر سینماست و قابلیت بالایی در درگیر کردن بیننده دارد. مدتها بود که درام خوب ندیده بودم... درامی که ژانر اولش درام باشد و در سایه یک داستان عاشقانه، یک زندگینامه و یا یک داستان جنایی قرار نگرفته باشد. اخرین درام لذت بخشی که دیدم Like Crazy (ساخت 2011) بود که تا به همین امروز هم درگیری های شخصیت های فیلم را به خاطر دارم.
فیلم Manchester by the Sea  با فاصله خوبی، بالاتر از فیلم Like Crazy در ذهنم قرار گرفت و به گمانم تمام اینها را مدیون به بازیگر نقش اول مردش باشد. البته نباید بازی دلچسب دیگر بازیگران، طراحی صحنه دقیق و کارگردانی خوب فیلم را نادیده گرفتت. اما هیچ کدام از این ویژگی ها، نمی تواند بازی خوب نقش اول را تحت شعاع خود قرار دهد.
بازیگری که چهره اش را در یاران اوشن دیده ایم و هیچ به خاطر نسپرده ایم. بازیگری که در Interstellar هم بود اما هیچ جلب توجهی نکرد.
کیسی افلک، برادر کوچکتر بن افلک است. بن افلک را از همان سالهای دنیای تصویر میشناسم و به نظرم بسیار خوش شانس بوده است که فیلم های خوبی در سابقه کاری خود دارد. البته شاید طرفداران زیادی داشته باشد که بازی او را می پسندند، اما به دنظر من تنها فیزیک خوب او باعث این خوش اقبالی بوده است.
کیسی افلک در فیلم های Manchester by the Sea  و The Finest Hours (ساخت 2016)موفق شد از زیر سایه شهرت برادرش خارج شود.
او در این دو فیلم به حدی خوب ظاهر شد که مجبورم کرد پس از سالها، دوباره، در پی نام او بگردم و فیلموگرافی ش را مطالعه کنم.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
هلیکس

وقفه دو روزه

دو روز است که کار ویژه ای برای انجام دادن ندارم و بیشتر وقتم به نرمش کردن و کتاب خواندن و فیلم دیدن می گذرد. 
بالاخره دنیای سوفی را شروع کردم و خیلی خیلی وابسته اش شده ام تا به اینجا و خوشحالم که انقدر خواندن این کتاب را به تعویق انداختم. مدام فکر میکنم شاید حتی اگر یک ماه پیش این کتاب را شروع کرده بودم، انقدر لمسش نمیکردم و نمی توانستم از خواندنش لذت ببرم.
از دیدن انیمیشن های ژاپنیم طفره میروم؛ فقط سه انیمیشن مانده که ندیده ام. اگر تمام بشوند، چکار کنم؟ :(

هرچند دوباره دیدنشان هم لذت بخش است، اما دلم نمیخواهد مفاهیم عمیقشان را یکباره ببلعم. دوست دارم ارام ارام عشق ژاپنی ها را به طبیعت، به جوانی، به کشورشان و به زندگی بنوشم. احتمالا امشب هم با خودم کنار بیایم که فیلم دیگری غیر از این سه انیمیشن ببینم.
تا به حال که فیلمهای 2016 را خیلی دوست نداشته ام به جز دو مورد:
Split & Arrival

هردوی این فیلم ها به طرز ماهرانه ای ماهیت چیزهایی را که به آنها خو گرفته ایم زیر سوال می برند: زمان، خاطره، خود و انسان.
اینجور چالش های ذهنی را دوست دارم. از این درگیری های فکر بعد از دیدن فیلم های این گونه لذت میبرم.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰
هلیکس

Forgiveness

-تو توی زندگیت خیلی سختی کشیدی و با وجود این...همیشه خوشحالی. چطور میتونی؟
+فقط کافیه یه بار ببخشی، اما برای متنفر بودن باید تمام مدت اینکارو بکنی، هرورز... باید بتونی چیزای بدو مدام به یاد بیاری... این کار سختیه.



فیلم های سینمای جنگ را دوست دارم خصوصا آنهایی را که بعد قهرمانی و فاجعه بار بودن جنگ را به تصویر نمیکشند، آنهایی که فقط به مصیبت های فردی ناشی از جنگ می پردازند. شاید دلیل این علاقه ام، به تصویر کشیده شدن پدیده های انسانی در این فیلمها است. نمیدانم، احتمالا همین است.

The Light Between the Oceans 2016

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
هلیکس