بدون شک سخت ترین تصمیم عمرم بود.
بدون شک ممکنه در یک سال آینده خیلی روزا رو پشیمون بشم. باید بتونم خودم رو کنترل کنم.
اما بدون شک، یه سال پشیمونی خیلی کمتر از یه عمر پشیمونیه.
ممکن بود شیراز و فومن و قزوین و اصفهان و مشهد رو بیارم، اما تصمیم گرفتم نزنم و یه سال دیگه هم برای چیزی که برام مهمه وقت بذارم.
به نظرم خیلی تصمیم درستیه، حتی اگه موقتا ناراحت کننده باشه.
البته بماند که این تصمیم رو باید برای کنکور کارشناسی میگرفتم، که اگر اون موقع این تصمیم رو گرفته بودم قطعا الان اینها گزینه های ممکن من نبودن. اما خب، این استقلال فکری و استدلال رو نداشتم اون موقع.
خوشحالم که الان تصمیم درستی گرفتم.
آخ آخ... برم سرکارم، خیلی عقبم. شاید سه یا چهار ساعت حداقل.
۲۹
خرداد
آنچه که حسرت برانگیز است، سوختن پتانسیل ها به دلیل اتخاذ روشهای غیر اصولی است!
این، اشتباهی است که بخشیدنش فعلا زمان میخواهد
و اصلاحش در اولویت است!
پی نوشت: شرح این چند جمله، بماند برای بعد.
۰۸
ارديبهشت
دلم میخواهد دست خودم را بگیرم، ببرم بالا تپه ای، نوک کوهی، یا حتی روی پشت بام یک برج، بنشینم و چشمانم را ببندم و فقط گوش کنم و نفس بکشم.
البته گه گاهی هم چشمانم را باز کنم که بدانم چه چیزی را دارم حس میکنم.
دلم میخواهد صخره نوردی یادبگیرم و انقدر از صخره های سخت و دندانه دار بالا بروم که انگشتانم پر از پینه شوند و از دیدنشان لذت ببرم. چون یک سری درد ها هستند که میتوان بهشان گفت درد لذت بخش.
مثلا، دلم میخواهد کیلومترها بدوم، هرروز. و بعد از درد ساق پا و درد قفسه سینه غرق در لذت شوم.
دلم میخواهد (/میخواست) که بعد از کنکور، بروم روی ترازو و با دیدن اضافه وزنم لبخند بزنم. یا حتی به لکه های تازه پدیدار شده روی صورتم نگاه کنم و لبخند بزنم.
لعنت به بیماری که بدموقع بیاید سراغ آدم!
خدایا، باز هم شکرت.
خودت بهتر میدانی که من در هر اتفاقی، به دنبال یک درس و تجربه هستم و بهترین خروجی را میگیرم. اگر درسی هست، خودت چشمانم را باز کنم.
۰۶
ارديبهشت