جدای از اینکه نوشتن رو، بازی با کلمات رو دوست دارم، نوشتن برای من بهترین مسکن و محرکه. اما نکته ای که خیلی موثر تر از همه اینهاست، عادت به نوشتنه.
متاسفانه عادتم به نوشتن رو فراموش کردم. متاسفانه به ننوشتن، به گذاشتن استوری های 6 ثانیه ای در اینستا، به مزه مزه کردن تنها یک پاراگراف در ذهنم، و فراموش کردنش با نزدیکترین اتفاق، عادت کردم.

همونطوری که به نخوندن عادت کردم، همونطوری که به هدفمند نبودن عادت کردم.

روزانه 9 ساعت خارج از خونه کار میکنم. یک ساعت به کلاس زبان میرم. دو ساعت رو به تفریح با دوستان جدیدم میگذرونم و همه اینها، بهانه های خوبی شدن، برای داشتن عادت های جدید و فراموش کردن عادتهای خوب قدیمی.

یادم هست، اولین باری که با شعبانعلی آشنا شدم رو. یادم هست تنها پس از یک هفته مطالعه مداروم متمم، نیمی از کانالهای تلگرام و پیج های اینستاگرام دنبال شده م رو پاک کردم. و دقیقا از همون زمان، عادت های خوب جدیدم رو شروع کردم. این موضوع، دو سال پیش اتفاق افتاد.

امروز اما (پس از دو هفته بررسی مداوم عادتهای جدیدم) به این نتیجه رسیدم که باید سعی کنم مرتب بنویسم. 

خبر خوب بعدی اینکه، از امشب دوباره تمرین لغت خوانی رو شروع میکنم. البته با این تفاوت که این لغتها رو لازم دارم و هر رو استفاده میکنم.