بدون شک سخت ترین تصمیم عمرم بود.
بدون شک ممکنه در یک سال آینده خیلی روزا رو پشیمون بشم. باید بتونم خودم رو کنترل کنم.
اما بدون شک، یه سال پشیمونی خیلی کمتر از یه عمر پشیمونیه.
ممکن بود شیراز و فومن و قزوین و اصفهان و مشهد رو بیارم، اما تصمیم گرفتم نزنم و یه سال دیگه هم برای چیزی که برام مهمه وقت بذارم.
به نظرم خیلی تصمیم درستیه، حتی اگه موقتا ناراحت کننده باشه.

البته بماند که این تصمیم رو باید برای کنکور کارشناسی میگرفتم، که اگر اون موقع این تصمیم رو گرفته بودم قطعا الان اینها گزینه های ممکن من نبودن. اما خب، این استقلال فکری و استدلال رو نداشتم اون موقع.
خوشحالم که الان تصمیم درستی گرفتم.

آخ آخ... برم سرکارم، خیلی عقبم. شاید سه یا چهار ساعت حداقل.